Dit jaar heb ik heerlijk van mijn vakantie genoten in het gehucht Julienrupt in de Vogezen. Een prachtig gebied met mooie natuur en roemruchte geschiedenis. En dit blog gaat vooral over de beruchte geschiedenis en hoe er opeens een beeld op mijn netvlies kwam toen wij met de auto van het dorpje Le Tholy naar Julienrupt reden. Het was een, vond ik zelf, ook wel schokkend beeld.
Ik zag namelijk voor mij hoe de Duitsers in 1940 van Le Tholy naar Julienrupt reden. Vanaf de weg kun je namelijk overduidelijk de kerk zien liggen tegen de berg (de foto hierboven komt het meest in de buurt van dat beeld).
Vervolgens stelde ik mij voor hoe de overwinningsroes voor de soldaten moet zijn geweest.
Net dorpje 1 ingenomen en in de verte is de kerk van dorpje 2 al in zicht. Zonder al te veel tegenstand aan het einde van de dag in het volgende dal waar de tenten opgeslagen kunnen worden: Yes!
Toen ik dat beeld voor me had ging er meteen een lijntje naar vandaag de dag. Hoe zouden militairen zich tegenwoordig voelen als ze met zo'n zelfde beeld geconfronteerd werden. Of dat nu in Irak, Afghanistan, Congo, of waar dan ook ter wereld is. Je bent getraind om te winnen, je missie is duidelijk, je wilt winnen en je ziet het volgende dorpje op de weg naar de eindoverwinning liggen. Voelen zij zich dan net zoals de Duitsers zich in 1940 voelden?
En wat zou het betekenen als onze soldaten zich tegenwoordig hetzelfde voelen als de Duitsers toen? Mogen zij dat wel omdat zij voor een, in onze ogen, goede zaak vechten en de Duitsers destijds niet?
Er zijn verschillende antwoorden mogelijk, afhankelijk van de invalshoek die je kiest en die je durft te kiezen. Zelf ben ik er nog niet uit. Daarvoor bekijk ik het nog teveel vanuit die invalshoeken. Maar dat gaat vast nog wel komen.
