Hele fijne feestdagen

Iedereen bedankt voor een speciaal 2013.

Geniet van deze mooie en bijzondere tijd. 

Vier het met iedereen die je dierbaar is

en maak van 2014 een prachtig jaar.

 

Oegstgeest is top voor de regio

Iedereen weet dat Nederland één van de kleinste landen van de EU is. Toch hebben we veel invloed binnen Europa. En terecht. We hebben onze zaken, over het algemeen, redelijk goed op orde en we weten wat we willen. Waar een klein land al niet groot in kan zijn. Kijk maar naar wat we allemaal exporteren naar het buitenland. Van bloemen tot DJ's en in watermanagement zijn we toonaangevend.

Dit beeld trek ik even door naar Oegstgeest. De afgelopen maanden is er veel gediscussieerd over de toekomst van ons dorp. Moeten we samenvoegen met Leiden of (intensiever) gaan samenwerken met andere gemeenten was de belangrijkste vraag. Gelukkig is er gekozen voor samenwerking met andere gemeenten. Want ik denk dat, wanneer de gemeentelijke organisatie op poten staat, wij ook als Oegstgeest eenzelfde rol in de regio kunnen vervullen als Nederland in de regio. Sterker nog, wij moeten die rol willen vervullen. Waarom lees je hieronder.

De echte lokale bromsnor is terug

Ze lopen al jaren rond in onze gemeente. Vroeger noemden we ze ook wel 'bromsnor' of 'veldwachter'. Tegenwoordig heten ze in ambtelijk jargon Gemeentelijke Opsporingsambtenaren, afgekort GOA's. Eigenlijk zijn het gewoon politieagenten, maar we mogen ze niet zo noemen.
Wel mogen ze steeds meer. Vanaf 1 januari gaan ze namelijk controles uitvoeren op de regels van de Drank & Horecawet. Zo controleren ze bij supermarkten of er geen drank aan jongeren onder 18 verkocht wordt en zien ze erop toe dat cafés, restaurants en sportclubs zich aan de wet houden. Maar ook jongeren zelf kunnen hierop aangesproken worden. Verder controleren ze op fietsen bij de Lange Voort, hondenpoep, foutparkeren en ga zo maar door. En mogen ze ook bekeuren. In hun uniform zijn ze gewoon gemeentelijke politieagenten.

Even terug in de tijd. Tot 1993 had een gemeente met meer dan 25.000 inwoners een eigen politie. De Gemeentepolitie. Ook toen al was er een Nationale Politie, namelijk de Rijkspolitie. Langzaam is dat allemaal samengevoegd tot de Nationale Politie die nu bijna één jaar functioneert. Tegelijk zie je de afgelopen 10 jaar dat de roep om controles op 'kleine irritaties' steeds groter wordt en dat niet meer door de politie gedaan wordt. Daarmee kwamen de GOA's tot leven en zie je eigenlijk dat iedere gemeente weer zijn eigen gemeentepolitie krijgt.

En dus hebben wij daar als gemeenteraad iets over te zeggen! Gelukkig hierover nog wel. Als gemeenteraad stellen we regelmatig onze Algemeen Plaatselijke Verordening (APV) vast. In de APV bepalen wij als Raad wat wel en niet mag in het dorp, zoals het fietsen op de Lange Voort, dat honden niet overal mogen poelen, ga zo maar door.
De APV wordt gehandhaafd door de GOA's. Tenminste daar gaan we vanuit. Maar met de controles op de Drank en Horecawet kunnen ze op andere dingen minder controleren. Natuurlijk moeten we proberen om overtredingen te voorkomen en elkaar aan te spreken op gedrag, maar dat kan niet altijd. Daarom moeten we als gemeenteraad ook over de inzet van de GOA's praten op het niveau dat moet. Dat doen we nu te weinig. Ze zijn namelijk onze gemeentepolitie die ook helpen om Oegstgeest mooi en leefbaar te houden. En ja... dat is niet altijd leuk als je drank koopt terwijl het niet mag... maar de moderne bromsnor heeft geen snor meer en is er om de regels die er zijn te handhaven. Welkom terug bromsnor!

Last...

Van mezelf
Van mezelf en daardoor van anderen
Van anderen en daardoor van mezelf

Van wat was
Van wat is
Van wat komt

Van dingen anders zien
Van andere dingen zien

Van leren

Leren… Van last

Als afluisteren niet bestond...

Als afluisteren niet bestond...

• Was spionage nooit compleet geweest
• Was PRISM nooit uitgevonden
• Was het schroefje uit de Margarita-affaire nooit beroemd geworden
• Was een deel van de AIVD overbodig
• Waren telefoons mogelijk nooit zo geavanceerd geworden
• Was de Koude Oorlog mogelijk een Warme of Nucleaire Oorlog geworden
• Waren de verhalen over James Bond mogelijk nooit geschreven
• Was Nederland nooit wereldkampioen telefoontaps geworden
• Was het niet gelukt ons naïef te laten denken dat bondgenoten niet afgeluisterd werden

Kortom....

Afluisteren heeft ons een hoop gebracht

Zelfdenkende auto's: wie is verantwoordelijk?

Recent heb ik in een Volvo mogen rijden die heel luxe is uitgevoerd. Dode hoek signalering, hij maakt een automatische noodstop, en nog veel meer. Nu adverteert Volvo met nieuwe snufjes die zowel in Zweden als Nederland heel handig zijn en ook weer een stukje verantwoordelijkheid weghalen bij de bestuurder.
Wat ik mij daardoor afvroeg was: wie is er straks verantwoordelijk wanneer er een ongeluk gebeurd? De autofabrikant of de bestuurder?

Op dit moment lees ik eigenlijk overal dat wanneer er een ongeluk met een auto gebeurd de bestuurder van de veroorzakende auto verantwoordelijk is. En terecht. Hij heeft de controle over het voertuig en kan beslissingen nemen en acties uitvoeren.
Maar wat nu als je volledig vertrouwt op bijvoorbeeld het noodstopsysteem van Volvo, of het systeem van automatisch inparkeren dat op steeds meer auto's zit. Je geeft dan als bestuurder een stukje van je mogelijkheden uit handen. Dat gebeurt straks helemaal als de auto van Google er is die alles zelf doet. Hoewel je dan nog zou kunnen zeggen dat de schuld bij Google ligt, want die zegt dat de auto alles zelf doet. Al denk ik dat Google daar vast wel een juridische truc voor zal verzinnen.

Kortom, hoe gaan we daar mee om? Krijgen we straks dezelfde procedures als bij vliegtuigongelukken? Hoewel de grootheden en complexiteit van de techniek anders zijn, zijn er wel paralellen. Daar gebeurt veel automatisch door het vliegtuig. Daar wordt ook telkens gekeken of het de techniek was of de menselijke factor. Wordt dan Volvo aangeklaagd omdat de techniek niet werkte? Of is het dan toch de bestuurder omdat hij de mogelijkheid had om nog in te grijpen? Terwijl hij toch mag vertrouwen dat een systeem voor een noodstop werkt?

Er zal een tijd komen dat automatische auto's samen rijden met 'gewone' auto's. En vervolgens een tijd dat we alleen nog maar zelf in een auto rijden als hobby op een circuit.
Op dit moment is wet- en regelgeving nog sterk gericht op de huidige situatie. Toch gaat er de komende 10 - 15 jaar genoeg veranderen in de autotechniek waardoor veranderingen nodig zijn. Veranderingen in denken, veranderingen in wet- en regelgeving. Begin op tijd met denken, zodat veranderingen een logisch gevolg zijn.

Vechten voor vrede

Morgenochtend, 21 september, deel ik vredesrozen uit op het Boerhaaveplein in Oegstgeest. Samen met 40 anderen doe ik mee aan dit initiatief van de Raad van Kerken. Het is namelijk Vredesweek. Een week waarin voor de kerken vrede centraal staat en we proberen vrede ver weg, maar ook dichtbij te brengen.
In Nederland heerst er al decennia vrede en kennen wij hier geen oorlog meer. Maar daar hebben we wel voor moeten vechten. Net zoals soldaten op dit moment in de hele wereld vechten voor vrede.

Toen ik daar aan dacht, dacht ik ook terug aan een schriftlezing in de kerk een tijdje terug. Daarin ging het over woorden uit het boek van Prediker die in het achtste vers van het derde hoofdstuk zegt:

Er is een tijd om lief te hebben en een tijd om te haten.
Er is een tijd voor oorlog en er is een tijd voor vrede.

Logischerwijs zou je dan kunnen zeggen dat, hoewel oorlog niet goed is, het wel kan voor komen. Je kunt zelfs zeggen dat oorlog dus soms nodig is. Hoe graag we allemaal ook een continue vrede willen. Ook wij hebben moeten vechten voor vrede. En dat doen we nog steeds. Of dat nu met de buurman is, met familie, met andere landen, met woorden of met wapens.

Morgen deel ik rozen uit voor vrede. De roos die het symbool is van liefde. En ik vind het dan ook bijzonder dat liefde in datzelfde vers in de Bijbel genoemd wordt. Want ook daar moet je soms voor vechten.

Vechten voor vrede. Zo tegenstrijdig, maar tegelijk zo waar.

Een vakantiebeeld met andere ogen

Dit jaar heb ik heerlijk van mijn vakantie genoten in het gehucht Julienrupt in de Vogezen. Een prachtig gebied met mooie natuur en roemruchte geschiedenis. En dit blog gaat vooral over de beruchte geschiedenis en hoe er opeens een beeld op mijn netvlies kwam toen wij met de auto van het dorpje Le Tholy naar Julienrupt reden. Het was een, vond ik zelf, ook wel schokkend beeld.

Ik zag namelijk voor mij hoe de Duitsers in 1940 van Le Tholy naar Julienrupt reden. Vanaf de weg kun je namelijk overduidelijk de kerk zien liggen tegen de berg (de foto hierboven komt het meest in de buurt van dat beeld).
Vervolgens stelde ik mij voor hoe de overwinningsroes voor de soldaten moet zijn geweest.
Net dorpje 1 ingenomen en in de verte is de kerk van dorpje 2 al in zicht. Zonder al te veel tegenstand aan het einde van de dag in het volgende dal waar de tenten opgeslagen kunnen worden: Yes!

Toen ik dat beeld voor me had ging er meteen een lijntje naar vandaag de dag. Hoe zouden militairen zich tegenwoordig voelen als ze met zo'n zelfde beeld geconfronteerd werden. Of dat nu in Irak, Afghanistan, Congo, of waar dan ook ter wereld is. Je bent getraind om te winnen, je missie is duidelijk, je wilt winnen en je ziet het volgende dorpje op de weg naar de eindoverwinning liggen. Voelen zij zich dan net zoals de Duitsers zich in 1940 voelden?
En wat zou het betekenen als onze soldaten zich tegenwoordig hetzelfde voelen als de Duitsers toen? Mogen zij dat wel omdat zij voor een, in onze ogen, goede zaak vechten en de Duitsers destijds niet?

Er zijn verschillende antwoorden mogelijk, afhankelijk van de invalshoek die je kiest en die je durft te kiezen. Zelf ben ik er nog niet uit. Daarvoor bekijk ik het nog teveel vanuit die invalshoeken. Maar dat gaat vast nog wel komen.

Poëtische uitspatting

 

Rust

Stil

Zweven

 

Angst

Vrees

Beven

 

Lach

Durf

Leven

 

 

 

 

Waarom je je hypotheek NIET moet aflossen

Ik ben er bijna ingestonken. Iedereen roept dat ik mijn hypotheek moet aflossen, want dat scheelt in schuld. Daar valt niets tegenin te brengen. Maar de afgelopen dagen stelde ik mezelf de vraag: wat levert het me nu echt op? Want aflossen is in mijn geval niet perse nodig. Ik hoef minder rente te betalen, maar de belasting betaalt een stukje mee en wat gebeurd er met de rente die ik eigenlijk over mijn spaarpot zou krijgen. Kortom ik ben gaan rekenen. Conclusie: aflossen KOST (onder de oude regels) geld. Pas als de hypotheekrenteaftrek op 0% staat en de spaarrente laag blijft ga je echt er aan verdienen. Waarom dat lees je hieronder in een rekenvoorbeeld.

Jeuk

Heeft Diederik toch ook niet wat jeuk?
(bron foto: www.vk.nl)

Snel heb ik het niet, maar vandaag had ik er last van. Jeuk van politieke ideeën en plannen. Ieder individu en iedere partij mag zijn of haar ideeën en plannen hebben. Ik ben het er soms wel en soms niet mee eens, dat hoort erbij. Het gaat bij mij jeuken wanneer er absoluut geen enkele logica, behalve korte termijn winst, in te ontdekken valt. Vandaag had ik er last van toen ik hoorde dat Diederik Samson de spaarpotten van Nederland wil aanspreken om de economie te stimuleren. Het verhaal vind je HIER. En mijn jeuk kwam door de volgende punten.

Music & Lyrics

Op mijn iPhone staan momenteel 653 nummers. Van rap tot klassiek en van pop tot trance. Heerlijk om in de shuffle naar te luisteren als ik bijvoorbeeld op de fiets zit naar het station. De meeste nummers zijn gewoon lekker om naar te luisteren en roepen niets bijzonders op. Daarnaast zijn er een paar nummers die bijzondere herinneringen oproepen. En dat heeft alles te doen met Music & Lyrics. 

Familie is voor het CDA meer dan gezin

De koninklijke familie (bron www.shownieuws.tv)

Gisteren presenteerde Sybrand Buma zijn, en daarmee de CDA-, visie op de Nederlandse samenleving. Dat deed hij aan de hand van zeven principes. Principes die ik zelf heel erg herken. In de media werd een van de principes direct vertaalt naar een oud principe van het CDA. Het principe 'familie is ons fundament' werd vertaald naar 'het gezin als hoeksteen van de samenleving'. Wellicht voor sommigen woordenspel, maar in mijn beleving zijn het twee verschillende dingen.

Werkloosheid als kans

www.nos.nl

De afgelopen maanden dwalen de gedachten van de hoge werkloosheid in Europa door mijn hoofd. Naast die van Nederland ook die in Zuid-Europa. In het bijzonder Spanje. Toen dacht ik terug aan de tijd dat ik een bijbaan had in een herenmodezaak waar ze Gant verkochten. Dat werd in mijn tijd vooral in Spanje en Portugal gemaakt. Tegenwoordig steeds meer in China. Waarom? Wordt het langzamerhand niet tijd om dingen weer 'lokaal' te gaan produceren? Is de werkloosheid geen kans?

Op 25 april meldde de NOS dat het aantal werklozen in Spanje gestegen was tot 6 miljoen en dat in 2 miljoen gezinnen niemand werk had. De werkloosheid had een hoogte van 27% bereikt. Enorm hoog.
De economie ligt helemaal stil. Is dat niet juist een kans? Moet Spanje, maar ook Nederland zichzelf niet aantrekkelijk maken om de productie weer naar toe te brengen?

Van diensten terug naar goederen
Veel Europeese landen hebben de productie overgebracht naar lage lonen landen. Eerst naar Polen en later naar China. Vooral Nederland was en is steeds meer een diensten-economie geworden. Met een afvlakkende bevolkingsgroei lijkt, naar mijn idee, de markt voor vraag en vooral voor aanbod van diensten verzadigd.
Volgens mij moeten we een stukje terug en deels zelf dingen weer gaan produceren. In de supermarkten zien we alweer dat lokaal geproduceerd voedsel steeds meer zichtbaar wordt. Al was het alleen al om onszelf niet volledig afhankelijk te maken van anderen. Daarnaast worden kennis en innovatie respectievelijk behouden en gestimuleerd.

Voorbeelden in Amerika en Duitsland
Een aantal jaren geleden zag ik een reportage van RTL-correspondent Erik Mouthaan in Amerika. Hij liet daar een fabriek van eetstokjes zien die weer operationeel was geworden. Mensen in de stad waren bereid voor lager loon te werken, zolang ze maar werk hadden. Ze waren gemotiveerd om te werken, want dat bood hen ook kansen. Einde van de reportage was dat de fabriek genoeg produceerde om stokjes te exporteren naar China in plaats van ze te importeren.

Ook in een uitzending van Nieuwsuur kwam een voorbeeld langs uit Duitsland. Daar worden innovatie en productie steeds meer gecombineerd en werkt het.

Uitdaging
Onze economie heeft ons veel welvaart gebracht. We zijn gewend aan een bepaalde levensstandaard en een bepaald inkomen. Maar komt er niet een moment dat we weer toe kunnen met lagere lonen, terwijl we dezelfde levensstandaard behouden? Dat zal een uitdaging zijn, maar dan is de werkloosheid in Europa in mijn ogen een kans.

Proefstuderen bij defensie: Het moet maar kunnen

Zo af en toe zie je een verbinding die vreemd lijkt, maar wellicht wel eens zou kunnen werken. Daarom combineer ik de noodkreet van minister Hennis van Defensie eens met de missie van staatssecretaris Dekker. Proefstuderen bij defensie: Het moet maar kunnen!

Ondanks alle bezuinigingen weet onze krijgsmacht niet waar ze de mensen vandaag moet halen. Regelmatig hoor ik radiospotjes waarin de luchtmacht vliegers zoekt en het leger is altijd op zoek naar technici (die al zo schaars zijn). Niet voor niets was daar de noodkreet van minister Hennis om meer mensen geïnteresseerd te krijgen voor het leger. Hoe moet zij anders de missies die minister Timmermans bedenkt uit gaan voeren. Dat wordt langzaam een mission impossible. Ondank de website hiervoor.

Tegelijkertijd is staatssecretaris Sander Dekker op een missie om de uitval in het hoger onderwijs terug te dringen. Leerlingen moeten, zo heeft hij gezegd, voor 1 mei een keuze maken voor een opleiding en gedurende de zomer gaan proefstuderen. Zo kunnen ze bepalen of de opleiding daadwerkelijk iets voor hen is.

Waarom de twee niet combineren? Met andere woorden, verplicht proefstuderen bij de krijgsmacht, gedurende een half jaar. Jongeren maken kennis met het de krijgsmacht, mogen enigszins zelf kiezen waar ze willen kijken en als je het iets vindt en je komt door de keuring heen krijg je direct een contract.

Een bezwaar is wellicht het verplichte karakter. Ja, dat is zo, maar blijkbaar denken jongeren zelf niet zo snel aan het leger. Of voelen ze de behoefte niet. Zelf heb ik nooit in het leger gediend omdat ik een brief kreeg waarin stond dat de dienstplicht was opgeschort.
Maar er is wel een goede reden die je als overheid in kunt zetten. Namelijk het landsbelang. Nederland is gebaat bij een goed defensieapparaat. Kijk naar de successen tegen piraten bijvoorbeeld. En een oorlog kunnen we nooit uitsluiten.
Verder verplicht de staatssecretaris jongeren een keuze te maken voor een studie en alvast te gaan proefstuderen, of ze daar nu aan toe zijn of niet. Ook wil minister Bussemaker 'pretopleidingen' sluiten. Kortom, meer verplichtingen en minder keuzevrijheid.

Een ander mogelijk bezwaar zijn de kosten. Soldij is in ieder geval niet nodig, want ze kunnen naast het proefstuderen wat mij betreft gewoon werken.  En ook tijdens het proefstuderen bij andere opleidingen staat er geen salaris tegenover.
Maar iedereen moet een tenue hebben, trainers, accomodatie, etc. Dat kost geld inderdaad. Het is, zoals altijd in de politiek, een kwestie van prioriteiten stellen. Dus de vraag is wat wij over hebben voor een veilig Nederland met een leger dat in staat is missies uit te voeren voor onze belangen.

In ieder geval denk ik: proefstuderen bij defensie, het moet maar kunnen!

Crisis brengt oude wijn in nieuwe zakken

Vanmiddag tweette ik dat de crisis nog wel even aan zal houden, maar dat het ook kansen biedt. Kansen voor mensen die het oude en nieuwe met elkaar combineren. Tijdens de rest van de treinreis dacht ik aan een aantal voorbeelden waaronder PostNL. Maar eerst even over die aanhoudende crisis.

Optimistisch realisme
Mijn houding in deze crisis wil optimistisch realistisch noemen. Wat mij enorm stoort aan analisten, maar vooral politici op dit moment is dat ze blijven preken dat de crisis binnenkort wel voorbij is en dat we vooral meer moeten consumeren om de economie aan de gang te houden. Dat is geloven in een oud systeem dat zijn langste tijd gehad heeft.
Nee, we moeten even door deze crisis heen. Jammer, helaas, doet pijn. Als mensen hebben we helaas ook niet het eeuwig leven. En ik schrik iedere keer weer van de stijgende werkloosheid en het bericht dat inmiddels 80.000 Nederlanders hun hypotheek niet meer kunnen betalen als gevolg van werkloosheid of echtscheiding. Zelf prijs ik me gelukkig dat ik niet in zo'n situatie zit en besef me hoe bevoorrecht ik daarmee ben, want aan de andere kant staat mijn huis waarschijnlijk ook onder water. Het gevolg van ongebreidelde en uiteindelijk niet duurzame groei van de huizenmarkt (lees het rapport van de Tweede Kamer hierover).
Toch ben ik wel optimistisch. We moeten door dit dal heen om onszelf opnieuw te vinden. Onze nieuwe positie bepalen. Als mens, als Nederland en als continent Europa. Daarbij zit de sleutel volgens mij erin om het oude met het nieuwe te verbinden. Een soort oude wijn in nieuwe zakken, maar dan positief.

PostNL
In de trein naar huis dacht ik toen aan diverse voorbeelden, maar degene die mij het meest bijbleef is PostNL en de webwinkels. Jarenlang werd het nieuws gedomineerd door berichten over het instorten van de postmarkt. Bedrijven sturen rekeningen tegenwoordig digitaal en/of rechtstreeks naar de bank en weinig mensen weten nog hoe je een handgeschreven brief maakt.
Maar... steeds meer mensen weten wel hoe www.bol.com en allerlei andere webwinkels werken en iedereen bestelt er lustig op los. Jaar na jaar stijgen de verkopen via internet en dalen de verkopen in de reguliere winkels.
Regelmatig komt de bezorger van PostNL ook bij mij aan de deur met een pakketje voor thuis of voor de buren. Hij kent ons inmiddels al een beetje (net als de vroegere postbode).
Kortom PostNL kan door de internetwinkels zich meer op de pakketmarkt te richten. Gevolg: PostNL kan zich beter handhaven (groei 2011-2012 was 9,5-20%). Maar die koerswijziging gaat niet vanzelf. Zeker niet als je in een oud systeem zit, wat langzaam verdwijnt. Daarvoor moet je door een crisis, een dal en uithoudingsvermogen om er weer uit te klimmen. Dat vraagt inzicht, loslaten en je bakens durven verzetten. Ik hoop dat PostNL er weer helemaal bovenop komt.

Het gezegde crisis is een kans is naar mijn idee zeker waar. Optimistisch realisme is daarvoor, volgens mij, erg belangrijk en helpt om kansen te zien en vooruit te komen.

Verwaarloosbare kans op paddenstoelwolken van Nederlandse makelij

Heb jij dat ook wel eens? Een vraag die zomaar in je naar boven komt, die wellicht heel gek klinkt, maar waar je toch over na gaat denken. Ik wel. Vanmorgen naar het station fietste. De vraag die in mijn hoofd spookte was: Waarom hebben wij eigenlijk zelf geen kernwapen?

Concrete aanleiding is de oorlogstaal van onze kleine driftkikker Noord-Korea. Een land wat mogelijk een kernwapen heeft en dat wellicht ook gaat inzetten. Als Nederland hebben wij, zover we weten, zelf geen kernwapens. Wel blijken er op luchtmachtbasis Volkel Amerikaanse kernwapens opgeslagen te liggen. Tenminste, een aantal jaren geleden. Maar nog steeds geen eigen kernwapens.

Voor zover ik op internet diverse bronnen heb nageslagen en ik kan alleen maar informatie vinden uit bronnen die niet vanuit de Rijksoverheid komen. Geen informatie bij het ministerie van defensie of buitenlandse zaken. Laat ik zeggen dat ik dat bijzonder vind, maar goed als je geen kernwapens wilt hebben hoef je er als overheid ook niet al te veel informatie over te hebben.

In diverse bronnen lees ik dat Nederland ze wel snel zelf zou kunnen maken. Maar de vraag blijft dan toch waarom doen we dat niet?
Is het te duur om er een te maken? Nee, dat is onzin. Wanneer de belangen groot genoeg zijn speelt geld geen rol. Dat zien we bij talloze onderwerpen in ons eigen land en Noord-Korea geeft ook liever geld uit aan kernwapens dan aan onderwijs.
Zijn onze belangen dan niet groot genoeg? Geven we onvoldoende om wat we hebben? Wellicht, want anders zou je er toch alles aan doen om je belangen te beschermen en verdedigen. Dus ook nucleaire wapens. We hebben ze al wel op ons grondgebied dus ergens... Alleen zijn wij niet degene die uiteindelijk op de knop drukken om ze af te vuren.
Langzaam kom ik wel bij een voor de hand liggend antwoord uit. Het is niet nodig want we werken samen. We zijn onderdeel van de NAVO en het blijft een feit dat afgesproken is dat een aanval op een land, een aanval op allen is. En dan kunnen we een beroep doen op Amerika, Frankrijk of Groot-Brittanie om ons te helpen. We hebben immers afgesproken/beloofd dat we elkaar zullen helpen. Maar zoals de Engelsen het zo prachtig zeggen: the proof of the pudding is in the eating.
En daar zit het hem nu net in. Geloof en hoop. We geloven in de handtekening die iedereen gezet heeft en hopen dat als puntje bij paaltje komt onze vrienden ons zullen helpen. Maar dat zal van veel afhangen zoals de omstandigheden waaronder we die vraag om hulp stellen.

Van het serieuze even weer naar alledag. Want een kernoorlog is hoogst onwaarschijnlijk (let op: niet onmogelijk!). En wellicht zijn onze belangen als Nederland inderdaad niet groot genoeg om een echte bedreiging te vormen waarvoor kernwapens de oplossing zouden kunnen zijn.
Het gedachtespinsel is er in ieder geval uit en mocht het ooit tot een Verenigde Staten van Europa komen is dit hele vraagstuk totaal niet meer van toepassing, want dan hebben we gewoon kernwapens, of we willen of niet.

PS: Wel nog deze paddenstoelwolk.... Wel van 'Nederlandse' makelij...

Twinkelende ogen van Armin van Buuren

Bron: volkskrant.nl

Vanavond was Armin van Buuren te gast bij De Wereld Draait Door. Op een gegeven moment kwam Trevor Guthrie naast hem zitten om unplugged een stukje van hun nummer te zingen. Daarna kwam hun optreden in Madison Square Garden (MSG) in New York.
De camera maakte een shot van Armin en wat mij daarin raakte waren zijn twinkelende ogen. Twinkelende ogen van puur genot, alsof hij weer op dat podium stond voor 20.000 mensen. Schitterend om te zien. Het geeft hem zoveel energie.
Zelf vind ik het geweldig om te zien hoe mensen helemaal opgaan in wat zij leuk vinden. Daar komt ook die twinkeling vandaan. Hij is steengoed in wat hij doet. Wat ik bij Armin ook mooi vind is dat hij telkens aangeeft dat hij het niet alleen kan en dat hij dat heel goed beseft. Hij heeft een geweldig team om hem heen staan. Ieder heeft zijn of haar eigen rol in het totaal. Zonder dat team zou hij niet staan waar hij nu staat, waarbij hij ook wel eens twijfelt: Moet ik MSG wel doen? Er staan stoelen! Maar hij laat zich overtuigen en geeft een geweldig concert.

Het einde van het gesprek ging over het concert tijdens de Koningsvaart op 30 april. Armin van Buuren feat. Het Koninklijk Concertgebouw Orkest en vice versa. Zien we dan weer die twinkeling? Ik ga in ieder geval kijken en luisteren. En zullen we ook bij onze nieuwe koning die twinkeling een keer zien? Ik hoop het wel.

Betalen alle klanten mee?

Gisteravond laat werd bekend dat het Cypriotische parlement het voorstel voor een spaardersheffing heeft verworpen.
Maar met deze eis vanuit de EU is wel een deur open gezet. Je spaargeld is, hoe klein ook en ondanks alle beloften van politici, niet veilig.
Maar ik vroeg me af waarom alleen spaarders hun geld kwijtraken? Je hebt ook mensen die via hun bank een kaptaal beleggen in aandelen, obligaties en andere producten. Daar hoor ik niets over. Want ook zij hebben kapitaal op de bank staan, maar zijn zelf actief in het investeren. En dat terwijl de banken met het geld van spaarders ook beleggen, investeren, etc. Weet iemand of ook mensen die beleggen ook geraakt worden en zo nee waarom niet?

Politiek heeft geloof nodig

Er wordt altijd veel gesproken over de rol van geloof en religie in de politiek. Discussies binnen en buiten het CDA of de C er nog wel in hoort. Ik vind van wel. Dat heeft voor mij te maken met de waarden waar vanuit ik politiek bedrijf, beslissingen neem en de bron waar die op gebaseerd zijn. Daarom een kort blog over hoe ik aankijk tegen politiek en geloof en daarbij in het bijzonder naar mijn eigen partij.

Voor mij horen politiek en geloof bij elkaar. Iedereen neemt namelijk beslissingen vanuit zijn of haar overtuiging. Daarbij maakt het niet uit of dat nu een christelijke, sociaal-democratische, socialistische of liberale overtuiging is. In mijn beleving zijn politiek en geloof dus per definitie met elkaar verbonden.
Alle politieke stromingen hebben een bron. Of dat nu een boek is, meerdere boeken, een of meer personen is volgens mij irrelevant. En ook die personen hebben die ideeën ergens vandaan. Het gaat erom dat je nooit zo maar iets doet, zomaar beslist. Zeker niet in de politiek. Dat doe je op basis van de bril waardoor je naar de wereld kijkt.

Ik kijk op door een bril naar de wereld en heb mijn visie op hoe de samenleving ingericht zou moeten worden en welke rol de overheid daarin moet spelen. En dat is een christelijke bril. Maar wel een specifieke christelijke bril.
Ik geloof en beleef mijn geloof op een bepaalde manier en in een bepaalde traditie. Vanuit die waarden en normen leef ik ook. Daarom voel ik mij prettiger in de hervormde kerk en minder in andere protestantse stromingen.

De C van het CDA staat voor mij voor de waarden op basis waar vanuit ik politiek bedrijf. Het christelijk geloof, de bijbel zijn daarbij de bron. Dat betekent niet dat alleen mensen die geloven bij het CDA horen. Juist niet. Dat komt omdat het in mijn beleving gaat om gedeelde waarden en respect. Wanneer iemand de waarden van CDA'ers deelt en vanuit die waarden beslissingen wil nemen is hij/zij, ongeacht zijn/haar achtergrond of geloof, meer dan welkom bij het CDA. Want blijkbaar voelt die ander het appèl dat gedaan wordt op die christen-democratische waarden. Een soort van roeping.

In de komende tijd wil ik een aantal blogs wijden aan wat dit concreet in de praktijk voor mij betekent. Zo zal het onder andere gaan over de rol van de overheid in de samenleving, de kracht van de samenleving zelf, hoe we met onze omgeving (groot en klein) om gaan en nog een aantal thema's.
Daarbij is verbinden voor mij een heel belangrijk begrip. Het verbinden van belangentegenstellingen. Want voor gelukkige mensen heb je naar mijn overtuiging niet alleen economische groei nodig, maar ook natuur, andere mensen, sociale netwerken, ja heb je alles nodig wat er op deze aardbol gebeurd.

Afscheid van het managementdashboard

De vorige blog nam ik afscheid van Sinterklaas. Nu neem ik weer afscheid.

Wanneer je een nieuwe baan hebt of een compleet nieuw takenpakket krijgt, neem je afscheid van de dingen die je deed. Dat ga ik de komende tijd doen, want per 1 maart heb ik een nieuw takenpakket gekregen bij een andere afdeling van de directie bedrijfsvoering van het ministerie van Economische Zaken. En dan kijk je even terug. In dit geval, met gemengde gevoelens, naar wat mij het meest bij zal blijven als mijn eerste 'kindje': het managementdashboard.

Donderdag 7 maart aanstaande bespreekt de ambtelijke top het vierde dashboard 2012. Een mooi moment. Het jaar is klaar en dus kijken we ook daarbij terug.

In september 2011 werd ik gevraagd om samen met een aantal collega's verder te gaan bouwen aan een dashboard met sturingsinformatie voor de bestuursraad van het ministerie. En die informatie moest gaan over financien en bedrijfsvoeringsthema's zoals personeel, externe inhuur en ziekte verzuim. Het was heel mooi, want er was al het nodige werk gedaan.
Er lag een hele rits aan indicatoren waarop gestuurd moest worden. Begrijpelijk, want stuk voor stuk waren het indicatoren die iets zeiden. Maar ik kreeg het gevoel alsof we de directeur van KLM in de cockpit van een vliegtuig gingen zetten en de boodschap meegaven: 'Succes, we willen graag naar London.' Dat gaat hem niet worden.
In mijn visie moest het dashboard voor de bestuurders zo eenvoudig zijn als dat van een auto. Daarbij zijn de auto en het dashboard daarvan een middel om van punt A naar punt B te komen. Niet meer en niet minder. En om op de eindbestemming te komen heeft de auto minimaal een snelheidsmeter nodig om het riscio op boetes te verkleinen en een bezinemeter om te bepalen of er getankt moet worden. Anders haal je het ook niet.

Kortom: de gegevens die in ons managementdashboard moest komen moest gerelateerd zijn aan vastgelegde afspraken/doelen die meetbaar waren. Afspraken met de Tweede Kamer (begroting, betaaltermijnen, beantwoording van vragen, etc.) of intern over het bereiken van de taakstelling (in mensen en geld) en ziekteverzuim.
In samenwerking met collega's van financiën, beleids-DG's, HRM en P&C zijn we tot acht indicatoren gekomen, waarbij we systemen hadden die ons van gegevens konden voorzien.

Maar dan ben je er nog niet. Zoals ik al zei, het dashboard is een middel. Een middel om te bepalen of bijgestuurd moet worden. Dat betekent gegevens analyseren, maar belangrijker nog: het verhaal achter de cijfers horen. Een 8 is maar een 8 tot je weet of het om de buitentemperatuur gaat of het nummer van fu yong hi bij de chinees.
En dan ook vanuit verschillende invalshoeken er naar kijken. Want om een (beleids)doel te halen heb je geld, mensen en andere middelen nodig. Het was bijzonder om te zien hoe bleek dat collega's van verschillende onderdelen meer met elkaar gemeen hadden dan eerst werd gedacht en hoe ze samen de ambtelijke top konden helpen bepalen of er meer gas gegeven moest worden, juist moest worden geremd of dat het tijd was om te tanken.

Het was bijzonder om te zien hoe er naar het dashboard werd uitgekeken en het een plaats kreeg in de sturingscyclus van het minsterie. Dat er minder werd geklaagd over of de cijfers klopten, maar dat er gewerkt werd om de cijfers goed in het systeem te krijgen.

Het dashboard gaat in 2013 groeien naar een dashboard voor het hele ministerie, niet alleen de beleidskern. Die groei heb ik nog in gang mogen zetten, maar ik zal het niet afmaken.
Het is voor het eerst dat ik het gevoel heb afscheid te moeten nemen van een 'kindje'. En dat terwijl ik me toen ik ging werken nooit een 'lovebaby' te willen hebben.  Het voelt heel gek, ergens wil ik het niet, maar er ligt ook een mooie nieuwe uitdaging. Hierbij komen sturing en een mogelijk dashboard ook om de hoek kijken. 

Ik ben heel dankbaar om, samen met alle collega's die op één of andere manier hebben bijgedragen of dat nog steeds doen, te hebben mogen bijdragen aan een stukje van de sturing van het ministerie. Zonder alle collega's was het niet gelukt de ambtelijke top in staat te stellen eventueel bij te sturen.

Ik hoop dat het dashboard door mag blijven groeien. Niet in aantallen indicatoren, wel in betekenis als instrument om te sturen. Een instrument om het gesprek aan te gaan en te bepalen of er gas bij moet of niet. Of het dus nodig is om bij te sturen om de doelen van het ministerie voor de samenleving te bereiken. Want uiteindelijk gaat het daarom.