Iedereen moet het toegeven. Als je geen leasebak hebt let je meer op de benzineprijs en hoe zuinig je rijdt. Ik in ieder geval wel. En dan alle reclames over nog zuinigere auto's die minder benzine verbruiken en de overheid die daar alleen al minder geld door krijgt. En opeens had ik het. De benzineprijs moet hoog blijven, anders wordt het alleen maar erger voor de overheid.
De prijs die we aan de pomp voor een liter benzine, diesel of gas betalen is uit heel veel dingen opgebouwd. Een heel groot deel (ongeveer 60%) bestaat uit accijns en belastingen (BTW). Vooral de BTW is voor de overheid erg belangrijk. Die 19% wordt namelijk berekent over de prijs van de leverancier + de accijns + de marge (winst). Klik hier voor een verdere uitleg daarover.
Omdat we met z'n allen in Nederland steeds zuinigere auto's krijgen heeft de overheid er dus een belang bij dat, nu we minder hoeven te tanken, de benzineprijs hoog blijft of hoger wordt. Zeker nu er al geen BPM op zuinige auto's geheven wordt. De rekening van Nederland NV moet wel betaalt worden.
Helaas zal ik de schatkist nog even moeten spekken, want met de markt voor tweedehands auto's, mijn wensenlijstje i.v.m. lengte en gezin, is het onaantrekkelijk mijn auto in te ruilen voor een schonere. Ik ben heel benieuwd of en wanneer er meer belastingen gaan komen op het milieuvriendelijke auto's. Ik hoop het niet, maar ja dan moet de politiek gaan kiezen wat Nederland NV niet meer kan doen.
maandag 30 januari 2012
woensdag 11 januari 2012
Nieuwe CDA-leider moet kernwaarden zichtbaar voelen
Op 21 januari is het zover. Dan wordt duidelijk welke kant het met mijn partij opgaat. Let wel: inhoudelijk, want ja, ik ken ook de peilingen. Dan worden de eerste uitkomsten van verschillende commissies gepresenteerd. Wat vinden wij als CDA nu echt belangrijk. Wat betekenen onze kernwaarden: publieke gerechtigheid, gespreide verantwoordelijkheid, solidariteit en rentmeesterschap in deze tijd. Terug naar de basis om vervolgens weer te gaan bouwen. Dat bouwen moet gedaan worden onder inspirerende leiding. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het allerbelangrijkste is dat onze nieuwe leider (m/v, maar ik gebruik hier hij) de kernwaarden van onze partij zichtbaar voelt. Zichtbaar voelen? Ja, zichtbaar voelen.
Het gaat om de overbekende 'klik'. Die klik hoeft geen liefde op het eerste gezicht te zijn. Liefde kan soms ook even duren, maar uiteindelijk komt die klik er toch. Omdat je bij elkaar past. Omdat jou waarden hetzelfde blijken als die van je geliefde.
Die klik is niet absolute competenties te vatten. Iemand kan aan alle formele vereisten voldoen, maar toch klikt het niet. Die klik voel je namelijk in je onderbuik. Je wordt blij als je hem ziet, kan uren ademloos luisteren en je wordt boos als hem onrecht aangedaan wordt. Boos omdat wanneer hij geraakt wordt, jij ook geraakt wordt. Beiden voelen jullie hetzelfde.
Zichtbaar voelen betekent ook in verbinding staan met de partij en de leden. Voorop lopen en in het midden staan. Ik denk dat zeker in deze tijd de nieuwe leider ook nauw betrokken moet zijn geweest bij het uitzetten van de nieuwe koers, de discussies meegemaakt heeft en zich daar open in heeft opgesteld. De richting moet hij doorleeft hebben samen met de mensen die daar hun input voor hebben gegeven.
Als CDA willen we zoveel mogelijk mensen inspireren en aan ons binden. Maar echt kiezen kan betekenen dat anderen zich niet (meer) thuis zullen voelen. Dat is ontzettend vervelend, want als CDA willen we een partij zijn voor iedereen. Maar dat kan jammer niet altijd en daar moeten we realistisch in zijn. Het is een erg moeilijk om compromissen te sluiten over waarden, over je onderbuik gevoel. Die waarden geven namelijk de grens aan van wat wij als CDA van samenleving vinden. En als je ergens in gelooft ben je, per definitie, in meer of mindere mate intolerant richting iemand die iets anders gelooft. En dat is helemaal niet erg, zolang je elkaar respecteert en op een respectvolle manier met elkaar omgaat. En het gesprek over de richting zal altijd door blijven gaan, gelukkig maar, want dat houdt de partij scherp.
Ik hoop van harte dat wij een leider krijgen die, niet alleen op uiterlijk, maar op de combinatie van uiterlijk en innerlijk naar voren komt en die zichtbaar voelt wat het betekent om CDA'er te zijn.
Het gaat om de overbekende 'klik'. Die klik hoeft geen liefde op het eerste gezicht te zijn. Liefde kan soms ook even duren, maar uiteindelijk komt die klik er toch. Omdat je bij elkaar past. Omdat jou waarden hetzelfde blijken als die van je geliefde.
Die klik is niet absolute competenties te vatten. Iemand kan aan alle formele vereisten voldoen, maar toch klikt het niet. Die klik voel je namelijk in je onderbuik. Je wordt blij als je hem ziet, kan uren ademloos luisteren en je wordt boos als hem onrecht aangedaan wordt. Boos omdat wanneer hij geraakt wordt, jij ook geraakt wordt. Beiden voelen jullie hetzelfde.
Zichtbaar voelen betekent ook in verbinding staan met de partij en de leden. Voorop lopen en in het midden staan. Ik denk dat zeker in deze tijd de nieuwe leider ook nauw betrokken moet zijn geweest bij het uitzetten van de nieuwe koers, de discussies meegemaakt heeft en zich daar open in heeft opgesteld. De richting moet hij doorleeft hebben samen met de mensen die daar hun input voor hebben gegeven.
Als CDA willen we zoveel mogelijk mensen inspireren en aan ons binden. Maar echt kiezen kan betekenen dat anderen zich niet (meer) thuis zullen voelen. Dat is ontzettend vervelend, want als CDA willen we een partij zijn voor iedereen. Maar dat kan jammer niet altijd en daar moeten we realistisch in zijn. Het is een erg moeilijk om compromissen te sluiten over waarden, over je onderbuik gevoel. Die waarden geven namelijk de grens aan van wat wij als CDA van samenleving vinden. En als je ergens in gelooft ben je, per definitie, in meer of mindere mate intolerant richting iemand die iets anders gelooft. En dat is helemaal niet erg, zolang je elkaar respecteert en op een respectvolle manier met elkaar omgaat. En het gesprek over de richting zal altijd door blijven gaan, gelukkig maar, want dat houdt de partij scherp.
Ik hoop van harte dat wij een leider krijgen die, niet alleen op uiterlijk, maar op de combinatie van uiterlijk en innerlijk naar voren komt en die zichtbaar voelt wat het betekent om CDA'er te zijn.
maandag 9 januari 2012
Verzekeren en boetes betalen: dat kan samen!
Ding dong... De bel gaat en de politie staat aan de deur met de volgende mededeling: 'Meneer/mevrouw, u heeft nog een openstaande verkeersboete die niet is betaalt. U moet nu betalen of u gaat mee naar het bureau.' In aanloop naar 2012 is het op verschillende plaatsen weer gebeurd. Een tijdrovende klus voor politie en justitie en als het om verkeersboetes gaat kan het makkelijker. Namelijk door de verzekering te koppelen aan openstaande boetes. Hoe dat zou kunnen lees je hieronder.
Verplichte autoverzekering
Naast de verplichte zorgverzekering moet een auto (net als ieder ander motorvoertuig) verzekerd zijn. Dit is geregeld in de Wet Aansprakelijkheidsverzekering Motorvoertuigen (WAM). Die wet bepaald dat het motorvoertuig in ieder geval voor bepaalde situaties zoals een aanrijding. Daarbij vergoed de verzekering schade aan het andere voertuig, bestuurder/passagiers en goederen tot een bepaald bedrag.
Boetes
Ieder jaar worden er vele duizenden verkeersovertredingen gemaakt en worden bekeuringen naar de eigenaren van de auto gestuurd. Een klein deel van die boetes wordt niet of niet op tijd betaald. Daardoor moet een heel circus in gang gezet worden van het innen van die boetes, tot aan het fysiek langsgaan door de politie aan toe. Dat is een tijdrovende klus, want mensen moeten dan eventueel geld halen of zijn niet eens thuis waardoor de politie opnieuw langs moet komen. Allemaal heel vervelend, tijdrovend en daardoor duur.
Verzekering alleen zonder boetes
Een oplossing voor alle problemen kan zijn het koppelen van de verplichte verzekering aan de boetes. Hoe ik dat voor me zie is als volgt:
Regels en wetten zijn er om je aan te houden en de politie kan als volgt optreden als een auto onverzekerd rond rijd:
Ik zie eigenlijk alleen maar voordelen aan dit systeem. Kort nog even op een rijtje:
Verplichte autoverzekering
Naast de verplichte zorgverzekering moet een auto (net als ieder ander motorvoertuig) verzekerd zijn. Dit is geregeld in de Wet Aansprakelijkheidsverzekering Motorvoertuigen (WAM). Die wet bepaald dat het motorvoertuig in ieder geval voor bepaalde situaties zoals een aanrijding. Daarbij vergoed de verzekering schade aan het andere voertuig, bestuurder/passagiers en goederen tot een bepaald bedrag.
Boetes
Ieder jaar worden er vele duizenden verkeersovertredingen gemaakt en worden bekeuringen naar de eigenaren van de auto gestuurd. Een klein deel van die boetes wordt niet of niet op tijd betaald. Daardoor moet een heel circus in gang gezet worden van het innen van die boetes, tot aan het fysiek langsgaan door de politie aan toe. Dat is een tijdrovende klus, want mensen moeten dan eventueel geld halen of zijn niet eens thuis waardoor de politie opnieuw langs moet komen. Allemaal heel vervelend, tijdrovend en daardoor duur.
Verzekering alleen zonder boetes
Een oplossing voor alle problemen kan zijn het koppelen van de verplichte verzekering aan de boetes. Hoe ik dat voor me zie is als volgt:
- Een auto kan alleen verzekerd worden als er geen openstaande boetes voor dat voertuig i.r.t. eigenaar meer zijn.
- Een verzekeringsmaatschappij moet kijken of de aanvrager boetes open heeft staan (niet hoeveel er open staat)
- Wanneer een auto onverzekerd rondrijd betekent dat automatisch dat er nog boetes open staan.
Regels en wetten zijn er om je aan te houden en de politie kan als volgt optreden als een auto onverzekerd rond rijd:
- Onverzekerd rondrijden is een strafbaar feit, net zoals het niet betalen van je boetes
- De politie kan bij een controle de auto altijd direct in beslag nemen tot de boetes betaald zijn en de auto verzekerd is. Wanneer dat niet gebeurd kan de auto verkocht worden.
- Een verzekeringsmaatschappij kan op dat kenteken geen verzekering afsluiten waardoor automatisch toch verzekeren niet kan.
Ik zie eigenlijk alleen maar voordelen aan dit systeem. Kort nog even op een rijtje:
- Geen omslachtige inningsproblemen meer, dus goedkoper.
- Minder bureaucratie.
- Iedereen weet waar hij/zij aan toe is.
- Boetes worden altijd betaald en wanneer de auto verkocht moet worden krijgt de overheid (een deel van) de gemaakte kosten terug.
- In andere landen werkt dit systeem prima.
dinsdag 3 januari 2012
De overheid is een multinational
Overheid en bedrijfsleven gaan er prat op dat ze enorm van elkaar verschillen. Vooral nu het weer gaat om de rechtspositie van ambtenaren wordt het argument weer uit de kast gehaald. Of als het gaat om bedrijfsmatig aansturen van de overheid. Maar als je goed kijkt lijkt de overheid meer op een bedrijf dan iedereen zegt. De overheid is het meest te vergelijken met een grote multinational als Unilever. En als inwoners van Nederland zijn we allemaal een beetje aandeelhouder, hoewel we zelden dividend uitgekeerd krijgen. In plaats daarvan krijgen we betaling in natura.
Aandeelhouders, Commissarissen en een Raad van Bestuur
Alleen al als het om de besturingsstructuur gaat lijkt de overheid sterk op het bedrijfsleven. We hebben inmiddels bijna 17 miljoen aandeelhouders in de vorm van inwoners. Via verkiezingen wordt bepaald wie er uiteindelijk, namens de aandeelhouders (het volk) toezicht houdt op het bestuur van het land. In dit geval het kabinet met de premier als CEO (Chief Excecutive Officer, bestuursvoorzitter), de minister van Financien als CFO (Chief Financial Officer) en de verschillende ministers als bestuurder van een businessunit (in dit geval de ministeries). En net zoals de premier in overleg met zijn entourage (in bijvoorbeeld het parlement) kijkt naar een goede samenstelling van een kabinetsploeg, kijkt de CEO in overleg met onder andere de Raad van Commissarissen over een goede samenstelling van de Raad van Bestuur.
In principe maakt het zelfs niet uit dat er in het parlement met fracties gewerkt wordt, want ook bij de Aandeelhouders kunnen fracties zijn die tegen het beleid van de RvC of RvB zijn. Dat hebben we bijvoorbeeld gezien bij de bankencrisis rond Fortis en ABN-AMRO. Alleen komt er over tegenstand binnen een concern als Shell of Unilever of welke multinational dan ook, veel minder naar buiten. Deels vanwege dat het niet hoeft en deels vanwege andere belangen, want het hele concern is de dupe van een slechtere beurskoers.
Ministeries en Merken
Een andere bijzondere overeenkomst tussen een grote multinational en de overheid is dat ze verschillende producten en/of diensten leveren onder verschillende merknamen. Waar Unilever merken als Rexona, Bertolli en Ola kent, heeft de Rijksoverheid Sociale Zaken & Werkgelegenheid, Defensie en Infrastructuur & Milieu, etc. Het woord Rijksoverheid geeft dus hetzelfde weer als het woord Unilever, namelijk de overkoepelende naam waar alles onder valt.
Belangrijk verschil hierbij is natuurlijk dat de mensen kunnen kiezen van welk merk ze een deodorant willen kopen, terwijl er maar één plek is waar je terecht kunt voor je paspoort: de gemeente i.c. het ministerie van Binnenlandse Zaken. Door middel van wet- en regelgeving worden we dus gedwongen om iets daar te kopen. Dat kan een Ahold, Unilever of welk ander bedrijf niet.
Producten en diensten
En met die laatste opmerking komen we ook bij hoe producten en diensten tot stand komen en geleverd worden. Ook daarin zijn opvallend veel overeenkomsten. Want de overheid doet, net als het bedrijfsleven, onderzoek naar wat de bevolking nodig heeft. En de ene keer doen ze dat onderzoek zelf en de andere keer laten ze dat door een extern bureau doen.
En net zoals Albert Heijn via de bonuskaart vastlegt wat wij kopen, weet de overheid via alle belastingpapieren en het Centraal Bureau voor de Statistiek alles over ons als burgers en bedrijven. Die informatie wordt gebruikt om ons te sturen in ons gedrag en ons producten aan te bieden die we nodig hebben, of waar we op kunnen bezuinigen. Belangrijk verschil is dat goedlopende producten en diensten bij de overheid aan hun eigen succes onderdoor gaan (zie kinderopvang, studiefinanciering of hypotheekrenteaftrek).Als het bier van Heineken goed loopt gaan ze daar niet op bezuinigen, maar misschien zelfs iets duurder maken.
Ook de overheid ontwikkelt en 'verkoopt' dus producten en diensten. Een aantal daarvan zijn krijg je van de zaak: ww, wao... en voor andere producten moet je nog (iets) bij betalen zoals het paspoort en het rijbewijs.
Om die producten en diensten te maken is research & development nodig, iets wat Shell en Philips ook hebben. Voorstellen ervoor gaan naar de Raad van Bestuur, het Kabinet, en het kabinet spart uiteindelijk met de Tweede en Eerste Kamer of dit wel kan. Daar nemen de laatst genoemden vervolgens een besluit over en het kabinet kan het gaan uitvoeren.
En de ondersteuning vanuit de bedrijfsvoering is daarbij hetzelfde. Werving & selectie, ICT, Huisvesting, etc. zijn randvoorwaarden om die producten te maken.
De bureaucratie
Dan de bureaucratie. De overheid heeft zoveel bureaucratie. Dat heeft het bedrijfsleven ook. Zeker grote organisaties moeten alles vastleggen en daar gaat het over veel schijven. Misschien iets makkelijker, maar voordat een voorstel bij de Raad van Bestuur van Ahold ligt.... zijn er vast heel wat handtekeningen voor nodig. Wie het boek 'De Prooi' van Jeroen Smit over ABN-Amro op naleest en tegelijkertijd bij de overheid werkt zal heel veel dingen herkennen. Dus ook hier geen verschil. Het is nu eenmaal het gevolg van een enorme organisatie waarbij het voor de RvC/RvB en externe partijen nodig is dat dingen op papier vastgelegd worden om controle uit te kunnen voeren en transparant te zijn.
Doelen
Dan wordt nog wel eens gezegd dat het belangrijkste verschil tussen overheid en bedrijfsleven is dat het de doelen niet vergelijkbaar zijn met elkaar. Ook die vlieger gaat tegenwoordig niet meer op. Ook bij de overheid gaat het tegenwoordig om korte termijn winst voor (maar dan eerder voor de politieke partijen), kostenbesparingen en kwaliteit.
Veel belangrijker nog is dat alle politieke partijen Nederland in stand willen houden. Met andere woorden continuïteit. Een van de belangrijkste doelstellingen van grote bedrijven (naast efficiënt produceren en kwaliteit leveren).
Internationaal
Uit het feit dat de overheid posten in het buitenland heeft, blijkt dat het een multinational zijn. Iemand kan bij de ambassade om hulp vragen, de ambassade 'verkoopt' de Nederlandse standpunten in het buitenland en, als het nodig is ook paspoorten. Een Braziliaanse zakenman koopt zijn KLM-ticket ook via een lokale post van onze nationale trots en belt daar niet voor naar Nederland.
Blik op de toekomst
Zowel het bedrijfsleven als de overheid hebben een blik op de toekomst. Weliswaar moeten grote bedrijven rekening houden met aandeelhouderswaarde, maar ook de overheid moet hier rekening mee houden. Met iedere wisseling van het kabinet wordt de koers voor de komende jaren uitgezet, net zoals een Raad van Bestuur dit voor een grote onderneming doet. Continuiteit en vergroting van de waarde zijn daarbij van belang.
Omdat beiden in een steeds dynamischere en complexere omgeving moeten werken wordt de blik op de toekomst steeds korter. Waarbij ondernemingen op korte termijn voor de waarde van de aandelen en gunst van de consument moeten scoren doet de overheid (lees in dit geval de politiek) dat voor de gunst van de kiezer (min of meer aandeelhouderswaarde).
Leuk, maar waarom?
Hierboven heb ik op een rijtje gezet dat er tussen overheid en multinational veel meer overeenkomsten zijn dan vaak gezegd wordt. Dat is allemaal leuk, maar wat heb je aan die wetenschap? Om dat te bepalen wil ik op zoek gaan naar het antwoord waarom dat verschil toch zo gemaakt wordt. Heeft het te maken met de rol die de overheid wil spelen in de maatschappij? Hoe zit het met de taken van de overheid? Die zijn flink toegenomen in de afgelopen decennia. Kan de overheid echt niet aangestuurd worden als een groot bedrijf? Waarom is het erg als de overheid als een groot bedrijf wordt aangestuurd, zeker als er al zoveel overeenkomsten zijn?
Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat overheid en bedrijfsleven meer op elkaar lijken dan dat gezegd wordt.
Aandeelhouders, Commissarissen en een Raad van Bestuur
Alleen al als het om de besturingsstructuur gaat lijkt de overheid sterk op het bedrijfsleven. We hebben inmiddels bijna 17 miljoen aandeelhouders in de vorm van inwoners. Via verkiezingen wordt bepaald wie er uiteindelijk, namens de aandeelhouders (het volk) toezicht houdt op het bestuur van het land. In dit geval het kabinet met de premier als CEO (Chief Excecutive Officer, bestuursvoorzitter), de minister van Financien als CFO (Chief Financial Officer) en de verschillende ministers als bestuurder van een businessunit (in dit geval de ministeries). En net zoals de premier in overleg met zijn entourage (in bijvoorbeeld het parlement) kijkt naar een goede samenstelling van een kabinetsploeg, kijkt de CEO in overleg met onder andere de Raad van Commissarissen over een goede samenstelling van de Raad van Bestuur.
In principe maakt het zelfs niet uit dat er in het parlement met fracties gewerkt wordt, want ook bij de Aandeelhouders kunnen fracties zijn die tegen het beleid van de RvC of RvB zijn. Dat hebben we bijvoorbeeld gezien bij de bankencrisis rond Fortis en ABN-AMRO. Alleen komt er over tegenstand binnen een concern als Shell of Unilever of welke multinational dan ook, veel minder naar buiten. Deels vanwege dat het niet hoeft en deels vanwege andere belangen, want het hele concern is de dupe van een slechtere beurskoers.
Ministeries en Merken
Een andere bijzondere overeenkomst tussen een grote multinational en de overheid is dat ze verschillende producten en/of diensten leveren onder verschillende merknamen. Waar Unilever merken als Rexona, Bertolli en Ola kent, heeft de Rijksoverheid Sociale Zaken & Werkgelegenheid, Defensie en Infrastructuur & Milieu, etc. Het woord Rijksoverheid geeft dus hetzelfde weer als het woord Unilever, namelijk de overkoepelende naam waar alles onder valt.
Belangrijk verschil hierbij is natuurlijk dat de mensen kunnen kiezen van welk merk ze een deodorant willen kopen, terwijl er maar één plek is waar je terecht kunt voor je paspoort: de gemeente i.c. het ministerie van Binnenlandse Zaken. Door middel van wet- en regelgeving worden we dus gedwongen om iets daar te kopen. Dat kan een Ahold, Unilever of welk ander bedrijf niet.
Producten en diensten
En met die laatste opmerking komen we ook bij hoe producten en diensten tot stand komen en geleverd worden. Ook daarin zijn opvallend veel overeenkomsten. Want de overheid doet, net als het bedrijfsleven, onderzoek naar wat de bevolking nodig heeft. En de ene keer doen ze dat onderzoek zelf en de andere keer laten ze dat door een extern bureau doen.
En net zoals Albert Heijn via de bonuskaart vastlegt wat wij kopen, weet de overheid via alle belastingpapieren en het Centraal Bureau voor de Statistiek alles over ons als burgers en bedrijven. Die informatie wordt gebruikt om ons te sturen in ons gedrag en ons producten aan te bieden die we nodig hebben, of waar we op kunnen bezuinigen. Belangrijk verschil is dat goedlopende producten en diensten bij de overheid aan hun eigen succes onderdoor gaan (zie kinderopvang, studiefinanciering of hypotheekrenteaftrek).Als het bier van Heineken goed loopt gaan ze daar niet op bezuinigen, maar misschien zelfs iets duurder maken.
Ook de overheid ontwikkelt en 'verkoopt' dus producten en diensten. Een aantal daarvan zijn krijg je van de zaak: ww, wao... en voor andere producten moet je nog (iets) bij betalen zoals het paspoort en het rijbewijs.
Om die producten en diensten te maken is research & development nodig, iets wat Shell en Philips ook hebben. Voorstellen ervoor gaan naar de Raad van Bestuur, het Kabinet, en het kabinet spart uiteindelijk met de Tweede en Eerste Kamer of dit wel kan. Daar nemen de laatst genoemden vervolgens een besluit over en het kabinet kan het gaan uitvoeren.
En de ondersteuning vanuit de bedrijfsvoering is daarbij hetzelfde. Werving & selectie, ICT, Huisvesting, etc. zijn randvoorwaarden om die producten te maken.
De bureaucratie
Dan de bureaucratie. De overheid heeft zoveel bureaucratie. Dat heeft het bedrijfsleven ook. Zeker grote organisaties moeten alles vastleggen en daar gaat het over veel schijven. Misschien iets makkelijker, maar voordat een voorstel bij de Raad van Bestuur van Ahold ligt.... zijn er vast heel wat handtekeningen voor nodig. Wie het boek 'De Prooi' van Jeroen Smit over ABN-Amro op naleest en tegelijkertijd bij de overheid werkt zal heel veel dingen herkennen. Dus ook hier geen verschil. Het is nu eenmaal het gevolg van een enorme organisatie waarbij het voor de RvC/RvB en externe partijen nodig is dat dingen op papier vastgelegd worden om controle uit te kunnen voeren en transparant te zijn.
Doelen
Dan wordt nog wel eens gezegd dat het belangrijkste verschil tussen overheid en bedrijfsleven is dat het de doelen niet vergelijkbaar zijn met elkaar. Ook die vlieger gaat tegenwoordig niet meer op. Ook bij de overheid gaat het tegenwoordig om korte termijn winst voor (maar dan eerder voor de politieke partijen), kostenbesparingen en kwaliteit.
Veel belangrijker nog is dat alle politieke partijen Nederland in stand willen houden. Met andere woorden continuïteit. Een van de belangrijkste doelstellingen van grote bedrijven (naast efficiënt produceren en kwaliteit leveren).
Internationaal
Uit het feit dat de overheid posten in het buitenland heeft, blijkt dat het een multinational zijn. Iemand kan bij de ambassade om hulp vragen, de ambassade 'verkoopt' de Nederlandse standpunten in het buitenland en, als het nodig is ook paspoorten. Een Braziliaanse zakenman koopt zijn KLM-ticket ook via een lokale post van onze nationale trots en belt daar niet voor naar Nederland.
Blik op de toekomst
Zowel het bedrijfsleven als de overheid hebben een blik op de toekomst. Weliswaar moeten grote bedrijven rekening houden met aandeelhouderswaarde, maar ook de overheid moet hier rekening mee houden. Met iedere wisseling van het kabinet wordt de koers voor de komende jaren uitgezet, net zoals een Raad van Bestuur dit voor een grote onderneming doet. Continuiteit en vergroting van de waarde zijn daarbij van belang.
Omdat beiden in een steeds dynamischere en complexere omgeving moeten werken wordt de blik op de toekomst steeds korter. Waarbij ondernemingen op korte termijn voor de waarde van de aandelen en gunst van de consument moeten scoren doet de overheid (lees in dit geval de politiek) dat voor de gunst van de kiezer (min of meer aandeelhouderswaarde).
Leuk, maar waarom?
Hierboven heb ik op een rijtje gezet dat er tussen overheid en multinational veel meer overeenkomsten zijn dan vaak gezegd wordt. Dat is allemaal leuk, maar wat heb je aan die wetenschap? Om dat te bepalen wil ik op zoek gaan naar het antwoord waarom dat verschil toch zo gemaakt wordt. Heeft het te maken met de rol die de overheid wil spelen in de maatschappij? Hoe zit het met de taken van de overheid? Die zijn flink toegenomen in de afgelopen decennia. Kan de overheid echt niet aangestuurd worden als een groot bedrijf? Waarom is het erg als de overheid als een groot bedrijf wordt aangestuurd, zeker als er al zoveel overeenkomsten zijn?
Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat overheid en bedrijfsleven meer op elkaar lijken dan dat gezegd wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)