Op dit moment spelen er heel veel dingen in mijn hoofd. Dingen die ik een plek moet geven in het grote plaatje. Ik leef erg sterk vanuit de gedachten en het gevoel dat alles met alles samenhangt. Dat betekent dat als je aan een knopje in het systeem draait, alles verandert (soms groot, soms klein).
Wanneer iemand zegt dat een hybride-auto goed is voor het milieu, vanwege minder uitstoot, moet ik ook denken aan wat het kost om die auto te maken. Die batterij wordt gemaakt en ook stroom komt ergens vandaan. En natuurlijk zegt iemand dan: 'We hebben groene stroom.' Ja natuurlijk, maar het produceren van windmolens kost ook energie en grondstoffen, dus is dat dan wel zo duurzaam? En ga zo maar door.
Die manier van denken werkt soms heel verlammend. Want een probleem wat op zich heel goed kan zijn om op te lossen, kan gevolgen hebben in de rest van het systeem. Dat betekent keuzes maken. Afwegen wat het je waard is om dat probleem op te lossen. Dat betekent uiteindelijk tegen mensen zeggen dat hun ene probleem minder belangrijk is dan het probleem van een ander. En voor de politiek betekent dat ook keuzes maken. Wat mij betreft moet de overheid niet alle problemen oplossen. Ook politieke partijen moeten niet net doen of ze alle problemen van mensen kunnen oplossen. De politiek en de overheid hebben namelijk geen volledige grip en controle op de samenleving. Wat mij betreft moeten ze dat ook niet hebben, hoe graag burgers, bedrijven en instanties dat ook graag zouden willen.
Politici moeten denken in het systeem. Moeten afwegingen maken en kijken vanuit het totaal. Ze moeten overzicht hebben. Ze moeten laten zien dat wanneer zij over een onderwerp praten of besluiten zij een afweging gemaakt hebben in een groter geheel. Een besluit nemen ten behoeve van het geheel. Dat er een uitwisseling is tussen het geheel en de afgeleide afzonderlijke onderdelen. Ook moeten politici onderkennen dat ze het totaal nooit helemaal zullen bereiken, door de eigen dynamiek van de samenleving. Het betekent onderkennen dat we niet iedereen tevreden kunnen stellen, maar vervolgens niet net doen alsof we dat wel willen.
Het betekent een visie hebben op de lange termijn. Hoe willen we dan Nederland, maar tegenwoordig ook de wereld er over 10-50 jaar uitziet, wetende dat het nooit zo zal worden omdat iedereen verschillend is. Maar wel, samen met de samenleving durven dromen en de verschillen proberen te combineren tot een geheel.
Ik weet dat dit enorm abstract is, maar dit is wel de manier waarop ik politiek wil bedrijven. Overzicht krijgen, terwijl ik weet dat ik het nooit helemaal zal hebben. Dingen doen, terwijl ik weet dat de samenleving zelf ook dingen doet die ontwikkelingen een andere kant op sturen, maar daar wel voor open staan. Mensen in staat stellen hun dromen te realiseren, wetende dat dit niet voor iedereen is weggelegd en dat ik dus mensen moet teleurstellen (maar hen vervolgens wel hoop te geven). En dat hen te vertellen. Ik hoop en verwacht in de komende blogs mijn ideeen over de toekomst verder uit te kunnen werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten